حکایت تازه مسلمان نصرانی

دو همسایه که یکى مسلمان و دیگرى نصرانى بود گاهى با هم راجع به اسلام سخن مى‏گفتند. مسلمان که مرد عابد و متدینى بود آنقدر از اسلام توصیف و تعریف کرد که همسایه نصرانى‏اش به اسلام متمایل شد و قبول اسلام کرد.

شب فرا رسید. هنگام سحر بود که نصرانى تازه مسلمان دید درِ خانه‏اش را مى‏کوبند. متحیر و نگران پرسید: «کیستى؟».

از پشت در صدا بلند شد: من فلان شخصم، و خودش را معرفى کرد. همان همسایه مسلمانش بود که به دست او به اسلام تشرف حاصل کرده بود.

- در این وقت شب چکار دارى؟.

- زود وضو بگیر و جامه‏ات را بپوش که برویم مسجد براى نماز.

تازه مسلمان براى اولین بار در عمر خویش وضو گرفت و به دنبال رفیق مسلمانش روانه مسجد شد. هنوز تا طلوع صبح خیلى باقى بود. موقع نافله شب بود.

آنقدر نماز خواندند تا سپیده دمید و موقع نماز صبح رسید. نماز صبح را خواندند و مشغول دعا و تعقیب بودند که هوا کاملا روشن شد. تازه مسلمان حرکت کرد که برود به منزلش، رفیقش گفت: «کجا مى‏روى؟».

- مى‏خواهم برگردم به خانه‏ام. فریضه صبح را که خواندیم، دیگر کارى نداریم.

- مدت کمى صبر کن و تعقیب نماز را بخوان تا خورشید طلوع کند.

- بسیار خوب.

تازه مسلمان نشست و آنقدر ذکر خدا کرد تا خورشید دمید. برخاست که برود، رفیق مسلمانش قرآنى به او داد و گفت: «فعلا مشغول تلاوت قرآن باش تا خورشید بالا بیاید، و من توصیه مى‏کنم که امروز نیت روزه کن، نمى‏دانى روزه چقدر ثواب و فضیلت دارد!».

کم کم نزدیک ظهر شد. گفت: «صبر کن، چیزى به ظهر نمانده، نماز ظهر را در مسجد بخوان.» نماز ظهر خوانده شد. به او گفت: «صبر کن، طولى نمى‏کشد که وقت فضیلت نماز عصر مى‏رسد، آن را هم در وقت فضیلتش بخوانیم.» بعد از خواندن نماز عصر گفت: «چیزى از روز نمانده.» او را نگاه داشت تا وقت نماز مغرب رسید.

تازه مسلمان بعد از نماز مغرب حرکت کرد که برود افطار کند. رفیق مسلمانش گفت: «یک نماز بیشتر باقى نمانده و آن نماز عشاء است. صبر کن تا حدود یک ساعت از شب گذشته.»

وقت نماز عشاء (وقت فضیلت) رسید و نماز عشاء هم خوانده شد. تازه مسلمان حرکت کرد و رفت.

شب دوم هنگام سحر بود که باز صداى در را شنید که مى‏کوبند، پرسید: «کیست؟».

- من فلان شخص همسایه‏ات هستم، زود وضو بگیر و جامه‏ات را بپوش که به اتفاق هم به مسجد برویم.

- من همان دیشب که از مسجد برگشتم، از این دین استعفا کردم. برو یک آدم بیکارترى از من پیدا کن که کارى نداشته باشد و وقت خود را بتواند در مسجد بگذراند. من آدمى فقیر و عیالمندم، باید دنبال کار و کسب روزى بروم.

امام صادق بعد از اینکه این حکایت را براى اصحاب و یاران خود نقل کرد، فرمود: «به این ترتیب آن مرد عابد سختگیر، بیچاره‏اى را که وارد اسلام کرده بود خودش از اسلام بیرون کرد. بنابراین شما همیشه متوجه این حقیقت باشید که بر مردم تنگ نگیرید، اندازه و طاقت و توانایى مردم را در نظر بگیرید. تا مى‏توانید کارى کنید که مردم متمایل به دین شوند و فرارى نشوند. آیا نمى‏دانید که روش سیاست اموى بر سختگیرى و عنف و شدت است ولى راه و روش ما بر نرمى و مدارا و حسن معاشرت و به دست آوردن دلهاست؟» 

 منبع: مجموعه‏آثاراستادشهیدمطهرى، ج‏18، ص: 311